НАДОКНАДЕН НЕДОСТАТОК
Малечката несвесно стана палеофрон. Целата фантазија и возбуденост одеднаш беа исцрпени од неа. Ја исцедиа од последните чувства кои едвај ги прилепуваше одново на скоро невидливото срце. За да го достигне идеализмот во очите на останатите целосно ја изгуби способноста да чувствува. Ја оставаат? Не пушта ниту солза. Ја нервираат? Сосема спротивно,одамна нејзините нерви заборавија да се подигнуваат на провокации и караници. Рационалистички размислувано тоа е совршено нешто,ништо да не боли…Секако кај секое совршенство постои недостаток со свои последици. Така кажано на истиот начин на кој и беа исцрпени депресивните чувства и беа одземени и позитивните. Додека сите беа весели и полни со радост она единствено посакуваше нереалната насмевка прикриена со црвен кармин да биде од срце барем еднаш. Празноста ја натера да се чувствува фалично и ништо неможеше да надокнади за тоа,или барем така мислеше.По обичај дојде времето за вечерната прошетка не кејот. Трчајќи го собра паќетчето М&М бомбони и шишето вода,по што веднаш излезе.Со секој направен чекор како се подлабоко да навлегуваше во мислите со што во еден момент и целосно се изгуби во нив.Одејќи несвесна за својата околина единствено што слушна беше велосипедксо ѕвонче по што се најде струполена на патот.Тој:–Добра си?Таа:–Толку ли е комплицирано да гледаш пред себе?Тој:–Малечка ти си таа што одеше право кон мојот велосипед иако уште од километри оддалешеност ме види.Таа:–Не ме викај малечка…Немам време за ова,едноставно да заборавиме и да си го продолжиме патот.ТОј:–Договорено.-одговори високото смеѓо момче и исчезна.За првпат по толку долго почувствува лутина,сепак и тоа е нешто.Поминаа две недели,а од смеѓиот немаше никаков знак.После училиште за да се тргне од бучавата,заврши во еден од помалку познатите кафичи во градот.Додека седеше и ја читаше својата книга слушна позната насмевка,иако никако не можеше да се присети каде порано ја има слушнато.До нејзината маса седнаа пет пристојно облечени машки,но за разлика од нивното облекување однесувањето им беше сосема идентично на мало детенце.Додека си играа војна со малите паковања шеќер,еден од нив ја погледна како да ја препозна и да признаеме,чувството од другата страна беше идентично.Веднаш по тоа сите другари освем тој станаа од масата и седнаа во соседната просторија додека тој полека ја приближи масичката веднаш до неа.На почеток таа се обидуваше да го игнорира,но тој упорно ја гледаше со детска помалку чудна насмевка,се додека не проговори:Тој:-Се знаеме?Таа:-Не верувам.-веднаш оговори продолжувајки ја својата книга.Тој:- Ооо па ти си изгубената малечка.За момент се вкочани,ја затвори својата книга и спремна да си отиде ладно одговори:-Си заминувам.Тој ја фати за рака и гласно ја замоли:-Мораш како извинување да го прифатиш кафето кое да нагласиме е нарачано.Таа:-Уфф само затоа што е нарачано.Со часови седеа и зборуваа со што постепено се што со години немаше почувствувано се надокнади во тој краток период.По тој ден постојано излегуваа на најразлични состаноци и зборуваа со часови…И ете го,единственото нешто што мислеше дека никогаш нема да дојде во пресрет со нејзиниот ум и срце..Целосно и неконтролирано се заљуби во него.Во средина на зимскиот распуст,во 7 часот наутро зазвони нејзиниот мобилен.Тој:-Веднаш симни се во паркот,неможам да зборувам се ке ти објаснам,ужасно е едвај се движам.-задишан едвај зборјки ја извести.Таа без никакви дополнителни прашања се симна додека нејзините очи целосно беа полни со солзи бидејки незнаеше што да очекува.Парток беше бела земја на чудата а во средината до која водеа единствените стапки по снегот се наогаше снешко кој во рацете држеше две лифчиња на кои пишуваше:БИДИ МОЈА.Тој:-Нели е ужасен снешково,сепак машко сум и пробав.-Насмеан извика кога се појави позади неа.Во исто време ги почувствува сите можни емоции познати на научниците.По својот инстинкт прво го бутна во снегот и го погоди со топка снег директно в глава бидејки ја налути и и свори паника,а потоа му се фрли,го прегрна по што го бакна и рече само: ТВОЈА СУМ.
Автор:Јована Андовска
СЕПУГС ''ВАСИЛ АНТЕВСКИ-ДРЕН''
No comments:
Post a Comment